MOMENTOS DE POESÍA

Durante unhas horiñas estivo connosco Yolanda Castaño, que veu voando á nosa vila no seu prezado coche.

Ao fondo da paisaxe, a chuvia

esvaece as nubes cun borrón.

Esta folla de ruta milita na xograresca.

Xa teño gana de partir e o meu coche é un soldado.

Non vas oíndo chifrar o seu cargamento sensible?

As estradas comarcais parecen

cadernos pautados.

Gustaríame sucar os montes cun poema ao lombo

coma os viaxantes.

O meu coche é unha bala prateada con

ritmo en vez de pólvora, e eu dígolle: “Vamos!”.

Xuntos atravesamos vales, barrios de funcionarios,

as grandes explotacións eólicas

danme ganas de loitar contra os xigantes.

O meu coche mais eu entendémonos sen dicirnos nada.

Flores brancas do ibuprofeno,

o meu coche é un soldado

e eu dígolle “Vamos recitar poemas

a Monforte de Lemos!”,

e el

acompasa o seu motor ao meu rexistro,

repenica,

badalea

aínda que teña

metrofobia.

Cando tiña tan só quince anos gañou o accésit ao Premio Antonio García Hermida do XVIII Certame de Vilalba con 100 Versos Descoñecidos. 

Ademais de permitirlle mercar o tan ansiado pantalón de coiro, decatouse de que as súas composicións eran recoñecidas alén do seu colexio. 

 

A escritora e dimamizadora cultural fíxonos reflexionar sobre as figuras literarias (hipérboles, metáforas, etc.) e as distintas interpretacións da linguaxe poética.

Se falase de ti non prounciaría

as silabas supremas

pero bicas ben e gústame estar contigo.

O meu verde co teu azul.

Delirio de ramas.

O meu verde co teu azul.

Abstéñome de pronunciar esas sílabas sublimes

pero gústame cómo abrazas e o teu pelo fai xogo co meu vestido.

Os teus dedos patinan nas miñas medias.

O meu verde co teu azul.

O Vídeo da Egoísta, galardoado co 1º premio no apartado de videocreación do Festival Curtocircuito 2004 exemplificou a mestura de linguaxes creativas.

A POESÍA É UNHA LINGUA MINORIZADA

Comezaría polo espesor. A súa acidez, o seu ph.

Camiña igual ca unha muller:

entre o masacre do invisible

e o campo de concentración da visibilidade.

Ladra estilo e final,

unha épica hospitalaria.

No poema a linguaxe

faise ouvidos xordos a si mesma,

nel as palabras amplían

o seu círculo de amizades.

Hai que masturbar o abecedario

ata que balbuza cousas

aparentemente inconexas.

Caixa de cambios da fala,

acenos doutra orde.

O sorriso do mosquito dentro da pedra de ámbar.

Non se trata de que non comprendas árabe.

Non entendes

poesía.

Boa viaxe e estadía na Verde Erín!

Aproveitamos para animaros a que penetredes no mundo da poesía e participedes no III Concurso de Videopoemas, que convocaremos proximamente e cuxo fallo farase público o Día das Letras Galegas.

 

  

 

 

 

 

 

 

Ao rematar a actividade, realizou este caligrama-dedicatoria no libro Verdedades.